Kiedy po raz pierwszy pojawił się pomysł zastosowania sprężonego powietrza w terapii i leczeniu różnych chorób?
Otóż minęło już trzy i pół wieku od momentu powstania pierwszej komory hiperbarycznej. Od tych odległych czasów do współczesności, historia terapii hiperbarycznej liczy dużo ciekawych stron.
Fakty historyczne wskazują, że jeszcze przed odkryciem tlenu w latach 1660-1662. angielski fizyk i chemik R. Boyle w książce „Nowe fizyczne i mechaniczne eksperymenty dotyczące sprężystości powietrza, a ich wyniki „po raz pierwszy opisał wpływ sprężonego powietrza na żywe organizmy. W tym samym czasie (1662 rok) w Londynie Genshaw
pierwszy pomyślał o wykorzystaniu ciśnienia atmosferycznego jako środka leczniczego i jako pierwszy zastosował aerobaroterapię w leczeniu pacjentów z chorobami płuc i
przewodu pokarmowego. Pierwsza drewniana komora ciśnieniowa, którą zbudował, położyła podwaliny pod terapię hiperbaryczną powietrzem atmosferycznym.
W XVIII wieku rosyjski naukowiec M.V. Łomonosow odkrył prawo zachowania masy materii. Podczas eksperymentów po raz pierwszy odkrył obecność w powietrzu nieznanego gazu, który wchodzi w interakcje z innymi pierwiastkami chemicznymi. Kilka lat później szwedzki naukowiec Scheele (1771) i angielski naukowiec Priestley (1774) wyizolowali ten gaz w czystej postaci. To oczywiście był tlen.
W 1835 roku Junot opisał pozytywny wpływ tlenu pod wysokim ciśnieniem na ludzi i zaprojektował pierwszą komorę ciśnieniową do terapii. Była to miedziana kula o średnicy 1,5 metra, w której ciśnienie powietrza wzrastało do 4 ata (1 ATA = 1 Atmosfera techniczna) (zdjęcie 1).
A więc pierwsza tlenowa komora hiperbaryczna powstała aż 185 lat temu!